*เมื่อฉันจากโลกนี้ไป

เมื่อฉันจากโลกนี้ไป...

วันที่ฉันตาย

คนที่แค้นฉัน พากันร้องรำทำเพลงหัวเราะดีใจ
คนที่รักฉัน พากันร้องไห้ระงม

วันที่ฝังร่างของฉัน
คนที่แค้นฉัน มองไปที่หลุมศพแล้วยิ้มเย้ยที่มุมปาก
คนที่รักฉัน ได้แต่เบือนหน้าหนี ไม่อยากเห็นร่างของฉันที่กำลังจะถูกดินกลบหน้า

หนึ่งปีผ่านไป
ฉันเหลือแต่โครงกระดูก
หลุมศพถูกพายุลมฝนซัดสาด
คนที่แค้นฉัน นานๆเขาพูดถึงฉันที พูดทีไรเขาก็รู้สึกนึกชิงชังฉันอยู่
คนที่รักฉัน ไม่รู้จะบอกความในใจกับใคร จึงได้แต่ร้องไห้เดียวดายในค่ำคืนนั้น

สิบปีให้หลัง
คนที่แค้นฉัน ยังพอจำชื่อของฉันได้ แต่แทบจะจำใบหน้าของฉันไม่ได้แล้ว
คนที่รักฉัน เมื่อใดที่นึกถึงฉัน พวกเขาพากันนิ่งเงียบไปสักครู่ การดำเนินชีวิต ทำให้เขาไม่อาจที่จะหมกมุ่นคิดถึงแต่เรื่องของฉันได้อีกต่อไป

หลายสิบปีผ่านไป
หลุมศพของฉันยังคงถูกลมฝนพายุซัดกระหน่ำไม่เคยเปลี่ยน
คนที่แค้นฉัน ร่างของเขาก็ถูกฝังลงในป่าช้าเดียวกัน
คนที่รักฉัน ก็ถูกฝังไว้ในป่าช้าเดียวกับฉันเช่นกัน

ฉันกลายเป็นความว่างเปล่าของโลกใบนี้
สิ่งที่ฉันหวงแหนรักนักรักหนา ถูกเปลี่ยนมือไปเป็นของคนอื่น
สิ่งที่ฉันพยายามหามาทั้งชีวิต แม้แต่ต้นหญ้าเพียงต้นเดียว ฉันก็เอาติดตัวไปด้วยไม่ได้
...................................

แก่งแย่งช่วงชิงกันไปใย ยามอนิจจังมาเยือน ทุกสิ่งล้วนว่างเปล่า!
สั่งสมคุณธรรมความดีไว้บ้าง
เมื่อถึงเวลาไป ให้คนข้างหลังได้ระลึกหา ให้เสบียงในภพหน้าไม่ขาดพร่อง
เพราะถึงเวลานั้น อยากทำก็สาย ละอายก็ช้า..เสียแล้ว!

นุสนธิ์บุคส์

ขอบคุณที่มา :  https://www.facebook.com/NusonBooks

อ่านเพิ่มเติมได้ที่ : https://www.facebook.com/NusonBooks