วันที่ 2/01/2559
ชีวิต ของคนธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ว่าจะปีไหนๆ
ดูว่าทุกอย่างก็เหมือนเดิม สิ่งที่เปลี่ยนไป ก็คือปี พ.ศ.
ต่อให้เราพยายาม เปลี่ยนแค่ไหน ถ้า เวลา โอกาส ไม่เหมาะสม มันก็เป็นเรื่องยาก ?
ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม หลายปีที่ผ่านมา ผมมักจะถามตัวเองเสมอ ว่า...สิ่งที่ทำอยู่ทุกวันนี้ทำไปเพื่ออะไร สิ่งที่กำลังทำอยู่ทุกวันนี้ถูกต้องหรือไม่ ทำงาน ทำงาน โดยได้แต่สร้างความหวังให้ตัวเอง หรือแม้แต่การใช้ชีวิต จะกี่วันกี่เดือนกี่ปี ที่ผ่านมา ผมก็เหมือนยื่นอยู่ที่เดิม ผมไม่เคยที่จะวิ่งไปข้างหน้าเลย หลายมือที่หวังดีเอื้อมเข้ามาช่วย แต่ก็เหมือน ถูกหลอกใช้ บ้างทีเราก็รู้ แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ ผมยอมรับว่าหลายปีที่ผ่านมา ใช้ชีวิตอย่างจำเจ ถามว่าเบื่อไหม เบื่อมากครับ
ผมบอกกับตัวเองเสมอว่า ผมมีทางเลือกนะ ความจริงผมมีทางเลือกไหม กำลังหลอกตัวเอง หรือเปล่า กับหลายเหตุผลที่ ตั้งขึ้นมา
ผมเชื่อว่าทุกอย่างมีที่มาและที่ไป หลายปีที่ผ่านมา เวลามันเดินเร็วเหลือเกิน และมันทำให้หลายเรื่องราว ผ่านไปเร็วด้วยเช่นกัน
จนบางครั้งตัวผมเอง ก็ต้องการความช่วยเหลือและขอคำปรึกษาจากหลายๆคนแต่ไม่ว่าใครๆ เขาก็มีเรื่องต้องทำกันทั้งนั้น
ในบางครั้ง ตัวผมก็กลับเป็นผู้ที่ต้องช่วยเหลือคนอื่นแทน ซะมากกว่า จนสุดท้าย กลายเป็นว่า”ผมรับฟังได้ แต่ระบายความในใจกับใครไม่ได้เลย” หลายปีที่ผ่านมาไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ปีนี้ ก็ 31 แล้ว ครับ สิ่งที่ เขาเรียกว่าความมั่นคง อยู่ตรงไหนผมเฝ้า วิ่งหา เวลาและโอกาส อยู่เสมอ แต่มันไม่ง่ายเลย มันมักจะมาไม่พร้อมกัน *-*
ปีนี้ 31 แล้ว หลายท่านอาจ มีทั้งบ้าน ทั้งรถ ทั้ง การงานที่ มั่นคงแล้ว และที่ขาดไม่ได้ คือ คนรักของเรา ทุกข์บ้าง สุขบ้าง ชีวิตก็เป็นแบบนี้ ครับ
ปีนี้ 31 แล้ว สำหรับผม ไม่ต้องถามครับ บ้านที่เคยมี รถที่เคยขับ ครอบครัวที่อบอุ่น เพื่อนที่แสนดี วันนี้ ชีวิต ผมเรียกได้ว่า ติดลบ เลยก็ว่าได้ ไม่เหลืออะไรครับ เหลือแต่ หนี้สิน ที่ติดตัวมาจากปี 2558 เพื่อให้ผม มาแก้ไขในปี 2559 ปีใหม่หลายท่านก็ ฉลองกับครอบครัว ได้กินของดีๆ จาก เงินโบนัสสิ้นปี
หรือหลายท่าน ก็กำลัง ฉลองปีใหม่ ด้วยมาม่า ผมเองครับ ปีนี้ ผมมีแฟนที่รักผม และยอมลำบากกับผม ทั้งๆที่ เธอมีทางเลือกที่ดีกว่านี้ ปีนี้ เธอฉลองมาม่ากับ ผม ในวันหยุด ทั้งอาทิตย์เลยครับ ในความโชครายของผม แต่ก็มีความโชคดี ผมก็มีดวงใจเล็กๆ ที่อยู่กับผมเวลาที่ผมลำบาก และท้อ
ชีวิตผมเริ่มจากศูนย์ วันนี้ถึงไม่มีอะไรก็เท่ากับศูนย์ ผมไม่เสียใจครับ เพราะเราต้องสู่ ลืมบอกไปครับ ผมไม่มีแม่ครับ/ไม่มีพ่อ* ที่คอยให้ความช่วยเหลือ แต่ในใจผม บอกว่าต้องสู่เพื่อคนรักของผม เพราะเวลาที่ผมลำบาก หรือท้อใจ เธอเป็นกำลังใจให้ผม ดีที่สุดครับ ผมหวังว่า หลายท่าน ก็อายุ 31 ปีแล้วอาจจะยังไม่มีอะไรสักอย่าง สู่นะครับ สู่เหมื่อนผม หากประสบผลสำเร็จ อย่าลืมมาเล่าสู่กันฟังบ้าง ผมเองก็เช่นกัน หากผมประสบผลสำเร็จ ก็จะมาเล่าสู่ให้ฟัง อย่างไรก็ตาม ก็ ไม่ได้เล่าให้ละเอียด อ่านไปอ่านมา ก็อาจ งงๆ บ้าง ต้องขอโทษด้วยนะครับ ว่าง จะ มาระบาย ให้ฟังอีกครั้ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น